Een Australisch wetenschappelijk team heeft een zeeschimmel geïdentificeerd die in staat is om een van de moeilijkst te recyclen kunststoffen af te breken, een ontdekking die, hoewel deze zich nog in een experimenteel stadium bevindt, een beslissend middel tegen wereldwijde vervuiling zou kunnen worden. Deze bevinding bevindt zich weliswaar nog in een experimenteel stadium, maar zou wel eens een doorslaggevend instrument tegen wereldwijde vervuiling kunnen worden. Staan we aan het begin van een stille revolutie?
Op een planeet die stikt van het plastic afval, zou een recente ontdekking een sprankje hoop kunnen bieden. Onderzoekers van de Universiteit van Sydney hebben een zeeschimmel gevonden die polypropyleen kan afbreken, een plastic dat notoir resistent is tegen recycling. Deze biotechnologische ontdekking opent een nieuw front in de strijd tegen de milieucrisis die oceanen, steden en hele ecosystemen aantast.
Een biologische doorbraak die de verwachtingen overtreft
De schimmel, geïsoleerd door het team onder leiding van professor Ali Abbas, is de hoofdrolspeler geworden in een laboratoriumproef die veelbelovender resultaten laat zien dan de resultaten die in eerdere onderzoeken zijn behaald met terrestrische stammen. Terwijl ze in 2023 in staat waren om tot 21% van polypropyleen af te breken in 30 dagen met bodemschimmels, laat deze nieuwe mariene stam een hoger potentieel zien, dat 27% benadert in uitgebreide tests.
Dit is een cruciale doorbraak, want polypropyleen (PP5) zit in alledaagse voorwerpen zoals deksels, verpakkingen en kleerhangers, maar slechts een klein percentage wordt effectief gerecycled. Dit type plastic is goed voor 20% van de verpakkingen in Australië, maar slechts 8% ervan wordt met succes gerecycled. De combinatie van complexe chemische structuur en vervuiling van buitenaf zorgt ervoor dat het vaak op stortplaatsen of in de oceaan terechtkomt.
Hoe deze “plastic eter” werkt
Het afbraakproces vindt niet spontaan plaats. Eerst wordt het plastic onderworpen aan gecontroleerde blootstelling aan ultraviolet licht of hitte, wat natuurlijke slijtage simuleert. Daarna wordt het in een vloeibare oplossing geplaatst waar de schimmel enzymen begint af te geven die de moleculaire ketens van het plastic aanvallen. Het fascinerende aan dit systeem is dat er geen hoge temperaturen of extreme omstandigheden nodig zijn, waardoor het een energie-efficiënt en duurzamer alternatief is voor traditionele methoden.
“Het geheim is om de ideale omgeving te creëren waarin de schimmels hun werk kunnen doen,” legt Abbas uit. Het is geen magie, maar toegepaste biotechnologie ten dienste van de planeet. En hoewel het nog ver verwijderd is van industriële implementatie, is het potentieel van deze oplossing duidelijk.
Hoop, maar geen wonderen
Ondanks het enthousiasme voor deze doorbraak, benadrukt het wetenschappelijke team dat het geen pasklare oplossing is. Abbas wijst erop dat deze innovatie moet worden gezien als onderdeel van een bredere aanpak, waarbij afvalvermindering en het streven naar een circulaire economie evenveel prioriteit krijgen.
Voorlopig bevindt het project zich nog in de optimalisatiefase, terwijl de onderzoekers partnerschappen zoeken met industriële sectoren om de technologie op te schalen. Als deze bescheiden zeeschimmel wordt gerealiseerd, zou hij een onverwachte bondgenoot kunnen worden in de wereldwijde strijd tegen plasticvervuiling. En dat zou op zich al een klein wetenschappelijk wonder zijn.
